Blog Nr. 0

Welkom! Fijn dat je deze site hebt opgezocht. Merci!

Vanwege twee redenen, ben ik met deze blogsite begonnen. In navolging van een man op het forum van Radar (TV), die blogt over zijn eveneens zeer lang lopende letselschadezaak (17 jaar). De tweede reden is het op een rijtje zetten en afstand nemen als ook voor anderen het over-/inzichtelijk overbrengen van wat ik de afgelopen 18 jaar zo'n beetje heb doorgemaakt, heb geleerd en heb meegemaakt. En daarmee een stukje verwerking.

Het begin: op 1 november 2002 stond ik in een bus, die op de weg zelf was gestopt om mij nog in te laten stappen. De oudere buschauffeur trok snel op, dus ik pakte snel wat vast. Een weggebruiker op de andere weghelft begon tegen de buschauffeur te schreeuwen. De buschauffeur ging toen plots roekeloos pál op de rem staan om terug te schreeuwen. Ik stond gedraaid en viel achterover en met mijn rug tegen de reling aan. Mijn hoofd maakt een flinke zwieper en ik viel vervolgens tegen de voorruit. Meteen had ik zware nek- en hoofdpijn, duizeligheid, soort verdoofd etc.

Ik kwam net van een vergadering als oprichter van de belangenorganisatie 'Contractwerkers Vogelvrij'. We zouden namelijk 3 weken later mijn rapport overhandigen aan de vaste Kamercommissie voor Sociale zaken. Dus extra ongelukkig.

Dezelfde maar dan lichtere klachten had ik overigens begin 2001 na een koprol met een mountainbike. Daar was ik goed uitgekomen, vooral door-/nadat er op 30 april 2001 thuis een spanningsbommetje brak na de stress na het mountainbikeongelukje en een zeer moeizame re-integratie en herstelperiode. Voor 30 april had ik een paar dagen met veel stilte en wat meditatie. Ik was murw geslagen en verdoofd door de kafkaiaanse situatie waarin ik was beland. Waarschijnlijk door de ontspanning en .. tja geluk, voelde ik bij het lezen van de slogan 'de onzichtbare handicap' op een advertentie van de Whiplash Stichting éindelijk erkenning en zo ook opluchting. Goddank, ook na lange lange regenperiodes kómt er zonneschijn. zoals Nietzsche zei: Aan elke crisis komt een eind.. Helaas al snel een nieuwe en veel zwaardere. Op de zonnige vrijdagmiddag 1 november 2002 de val in de bus.

De komende tijd zal ik blogs plaatsen en zo steeds een inkijkje geven in mijn levensloop na het busongeluk. Al jaren zeg ik 'ik kan wel een boekschrijven', nu maar eens eerst blogs met diverse flashbacks... Moge het jou ook het nodige brengen, ter lering en/of ter vermaak :)).

Hartelijke groet,

Jan-Willem