Tja, (het) leven met een acceleratie-, nektrauma, Post Commotioneel Syndroom (PCS) of noem het Whiplash of WAD is grillig. Het gaat niet om het naampje, het gaat om de klachten en die zijn er veel. Hoofd-, nekpijn, snel duizelig, meer en meer vermoeidheid, zelfs mutisme (of stomheid is een stoornis in de gesproken taal, die wordt gekenmerkt door het (bijna) niet uiten van gesproken taal/het is een onvermogen om te spreken. Dit treedt op bij cognitieve stoornissen) enkele malen, beweegangst, somberheid en met name cognitieve problemen als vergeetachtigheid, traagheid, snelle overprikkeling, woordvindingsproblemen enzo en dus onzekerheid.
De pijnen (in de eerste acht jaren) zorgden ook voor wat wellicht paradoxale vreugde momenten. Als een diep zee duiker die zonder zuurstof raakt en heel blij is na een niet te snelle 'optocht' naar Adem te kunnen happen... Ik was heel veel alleen en lag dagen thuis op bed of bank en als ik dan een 'uitje' had (in het begin vaak enkel de (heerlijk muziekloze!) biologische supermarkt 'Van Nature', later een terrasje) dan kon ik daar erg van genieten, waardoor het beeld wel verwarrend was voor anderen. En als ik door pijn enzo als een 'halfdood vogeltje' aan tafel zat dan vinden velen dat je overdrijft. In zekere zin is er sprake van een sóort Locked-in syndroom, want veruit de meeste mensen geloven je niet en dan is er geen Contact. (Hoe ik vermoed dat dit ontstaan is in het algemeen, daar zal ik eens een andere blog aan wijden, waarbij foute medische adviseurs ook een onderdeel vormen.). Het is verder ook deels: 'vergeef de Onwetenden'. De praktijk is dat mensen het zich niet kunnen voorstellen/bevatten dat je zo'n heftige handicap kunt hebben, zónder het aan je te zien... De Whiplash Stichting Nederland heeft niet voor niks de slogan: 'de onzichtbare handicap'. Diverse bekende Nederlanders kwamen ermee naar buiten de laatste jaren o.a.: Nellie Coman en Margôt Ros (die er een boek overschreef).
Onlangs was ik bij de mondhygiëniste G., we hadden een leuk ontspannen gesprek. Onder andere over dat er nu geen terrasjes open zijn en geen uitjes te maken zijn. Behalve.. naar de tandarts! :D En ik zei: 'je krijgt hier zelfs nog een glaasje aangeboden ook!'. Wat? met waterstofperoxide! :D
Ze vroeg op een gegeven moment zoiets als: 'gaan je vrouw en kinderen ook binnenkort naar de tandarts?'. Tja.. dat was toch best wel pijnlijk.... Onbedoeld van haar natuurlijk, maar toch.. Door het busongeluk en de arbeidsongeschiktheid vele jaren, heb ik geen partner/kinderen nu. Want letsel en geen werk= weinig inkomen(-szekerheid) en dan ben je minder (fin.) aantrekkelijk voor vele vrouwen.
Ja van 2010 tot 2015 was ik getrouwd, in 2008-'9 had ik parttime werk. Toen het werk (door mijn cognitieve klachten en de aankomende zorgtransitie) ophield in 2013 en ik werkloos werd, kwam de relatie in zwaar(der) weer zoals dat heet, totdat ze begin 2015 wegging. Zo zie je dat het ongeluk mij vele soorten 'windeieren' heeft gelegd.. Tja moet ik nu spreken van een 'opwindend' leven of niet..? Paradoxaal grillig is het wel..